Вистински богатите луѓе не објавуваат што купиле. А кога „секој втор“ ќе почне да трча по истите статусни симболи, тие едноставно преминуваат на нешто друго — нешто што повторно го чувствуваат како само свое. Еве кои модни брендови тивко ги заменија со нови.

„Prada“ → „Loro Piana“

„Prada“ го имаше својот златен момент — најлонските чанти, елегантниот минимализам, „интелектуалниот моден раб“. Но, како и секој бренд што станува премногу познат, неговата моќ да импресионира избледе.

Вистински богатите се свртеа кон италијанскиот бренд „Loro Piana“, изграден врз речиси митскиот квалитет на ткаенината. Замислете материјал толку редок што едно палто може да чини повеќе од целата гардероба на „Prada“. Без блескаво лого, без очигледно брендирање. Само беспрекорни кроеви.

„Тивкиот луксуз“ ја редефинира елитната гардероба, претпочитајќи занаетство наместо влијание.

Не го носите „Loro Piana“ за да бидете видени — го носите затоа што знаете. А меѓу богатите, тоа е единственото одобрување што вреди.

„Gucci“ → „The Row“

„Gucci“ и понатаму доминира на социјалните мрежи со гласни логоа, монограми и максималистичка енергија. Но, оние кои веќе „биле таму“ сега го гледаат тоа како перформанс, а не како софистицираност.

Сега за ултрабогатите тука е „The Row“, брендот на Мери-Кејт и Ешли Олсен. Тоа е неговата целосна спротивност: предимензионирани блејзери, пригушени тонови и вид на едноставност што бара вистинска самодоверба. Нема видливо лого, бидејќи на „The Row“ тоа не му е потребно. Квалитетот зборува сам за себе. Она што фасцинира е како ненаметливиот луксуз стана новиот облик на бунт.

„Chanel“ козметика → „Augustinus Bader“

Децении наназад, кремите и кармините на „Chanel“ беа златен стандард на аспирациската убавина. Но сега, во ексклузивните кругови за нега на кожа, сите се колнат во „Augustinus Bader“ — германски бренд изграден врз науката за матични клетки. Само една крема може да чини над 300 долари — и луѓето ја плаќаат со задоволство.

Зошто? Бидејќи не станува збор за пакувањето или логото, туку за резултатите. Викторија Бекам и Наоми Кембел се воодушевени од производот, а уредниците за убавина кои можат да добијат што било бесплатно — го купуваат со сопствени пари. Тоа кажува сè. Ова не е нега на кожа за претстава. Ова е нега на кожа за оние што одамна престанале да мораат нешто да докажуваат.

„Louis Vuitton“ → „Hermès“

Во луксузните кругови постои една изрека: „Кога првата дизајнерска чанта ти е ‘Louis Vuitton’, последната ќе ти биде ‘Hermès’“.

„Louis Vuitton“ е местото каде што повеќето луѓе го започнуваат своето луксузно патување. Но, тоа е и местото што елитата одамна го напуштила. „Hermès“ игра сосема поинаква игра.

Не можете едноставно да влезете и да купите „Birkin“ или „Kelly“. Мора да го заслужите тоа — преку историја на купување, однос со бутикот и трпеливост. Тој бренд ја цени ексклузивноста не преку маркетинг, туку преку пристап.

„Hermès“ не се стреми да биде во центарот на вниманието — бидејќи нема потреба. Додека „Vuitton“ стана мејнстрим, „Hermès“ стана приватен јазик меѓу оние што можат да си дозволат да чекаат.

„Balenciaga“ → „Loewe“

„Balenciaga“ долго време беше симбол на авангардната острица. Но потоа дојдоа контроверзиите и преголемото изложување. Оние што некогаш го обожуваа брендот, сега се свртеа кон „Loewe“.

Под водство на Џонатан Андерсон, „Loewe“ стана миленик на уметничкиот свет — игрив, но безвременски, со занаетство длабоко вкоренето во шпанското кожарско наследство. Нивната торба не вика „јас сум луксуз“ — едноставно се чувствува така.

„Loewe“ ќе го најдете во галерии, кај стилисти и во гардероби на луѓе што размислуваат надвор од трендовите. Тој е како возрасниот роднина на „Balenciaga“ — оној што не мора да докажува дека еволуирал.