Доколку имате мачка, сигурно добро ги познавате нејзините вокални способности – од мјаукање што значи „нахрани ме веднаш“, до топол поздрав „добредојде дома“, па сè до јасен сигнал: „Оваа личност не ми се допаѓа, тргнете ја од мене“.
Иако тоналитетот варира од мачка до мачка, нова научна студија открива една заедничка карактеристика: мачките мјаукаат погласно кога комуницираат со мажи. Зошто? Истражувачите претпоставуваат – затоа што мажите едноставно не слушаат доволно, пишува „Љубимци“.
Истражувањето на Универзитетот во Анкара, објавено во списанието „Етологија“, опфатило 31 мачка и нивните сопственици. Тимот предводен од Јасемин Салгирли Демирбаш го анализирал однесувањето на мачките во првите минути откако сопственикот се враќал дома. Секој сопственик носел мала камера на градите, а сите мачки биле најмалку осум месеци стари и живееле со сопственикот најмалку половина година.
Истражувачите утврдиле дека однесувањето на мачките при поздравување не било поврзано со глад или храна. Значи, нивното мјаукање не било барање за оброк – туку чисто желба да воспостават контакт по период на раздвоеност.
„Поздравувањето е клучна компонента на животинското социјално однесување – служи за пренесување намера и за намалување на тензијата меѓу единките“, пишува Демирбаш.
По анализа на снимките, забележана е една значајна разлика: мачките биле многу погласни кога поздравувале мажи. Ниту едно друго од нивните однесувања не било изменето – единствената промена бил интензитетот на мјаукањето.
Дури и по земањето предвид на расата, полот и бројот на мачки во домот, најсилен фактор останал полот на сопственикот. Истражувачите веруваат дека причината е едноставна: жените подобро го читаат суптилниот јазик на мачките – и вокален и телесен.
Оттука, мачките кај мажите мора да бидат „поексплицитни“ за да добијат внимание и реакција. Или, во слободен превод: мажите не слушаат доволно, па мачките мора да „повикаат“ за да бидат забележани.
Истражувачите напоменуваат дека студијата опфаќала само сопственици од Турција, а културните разлики можат да влијаат врз комуникацијата човек–мачка. Исто така, не можеле прецизно да го контролираат времетраењето на разделбата пред секое снимање.
Сепак, заклучокот е јасен: мачките ја приспособуваат својата комуникација според човекот пред нив, постојано барајќи го најдобриот начин да бидат разбрани.
