Наместо да ја стимулираме љубопитноста, понекогаш ненамерно ја задушуваме. Но, поддршката на детската љубопитност не бара да бидете експерт во секоја област или да подготвувате сложени едукативни активности.

Психологот Џен Луманлан објасни за „Psychology Today“ дека најмоќните пристапи се изненадувачки едноставни и функционираат подобро од традиционалните методи на подучување. Таа издвои три совети за тоа како да се одговори на децата кои имаат безброј прашања.

Започнете со контра прашање: „А што мислиш ти?“

Следниот пат кога вашето дете ќе ве праша нешто како „Зошто небото е сино?“, застанете за момент. Наместо веднаш да понудите научно објаснување, погледнете заедно кон небото и прашајте: „Хмм, тоа е одлично прашање. Зошто мислиш дека е сино?“. Оваа едноставна промена не е само начин да се купи време, туку испраќа силна порака до детето: „Твоето прашање е важно и верувам дека си способен/а да размислиш за него“.

„Така, му давате на детето можност да ги активира сопствените мисловни процеси, зајакнувајќи ја способноста за расудување, поставување хипотези и поврзување идеи“, објасни психологот. Кога веднаш нудиме одговор, испраќаме пораката дека учењето доаѓа однадвор, а не одвнатре, што со текот на времето може да ја наруши природната љубопитност.

Претворете ги прашањата во мини-анкети

Секое детско прашање не мора да биде задача што треба да се реши и заборави. Наместо тоа, гледајте го како почетна точка за заедничко истражување. Ова не значи дека мора да ја претворите секоја ситуација во формална лекција. На пример, ако вашето дете ве праша зошто рибите живеат во вода, можете да кажете: „И мене ме интересира тоа. Ајде да провериме дали имаме некои книги за риби?“ или „Што мислиш дека би се случило ако рибата се обиде да живее на копно како нас?“.

Клучот е да се направи само еден чекор напред и да не се дојде веднаш до дефинитивниот одговор. Психолозите ова го нарекуваат метод на „скеле“, каде што му давате доволно поддршка на детето да остане ангажирано, но не го преземате неговиот мисловен процес. Целта не е да станете експерт за биологија на рибите, туку да му покажете на детето дека неговите прашања вреди да се истражат.

Дозволете му на детето да води

Една од најтешките промени за родителите е да му дозволат на детето да ја преземе водечката улога во учењето. Навикнати сме на систем каде што возрасните поставуваат прашања, а децата даваат одговори. Меѓутоа, истражувањата покажуваат дека децата остануваат поангажирани и учат подлабоко кога самите го водат процесот. Вашата работа не е да бидете мудрец кој држи предавање, туку „водич од страна“ кој помага во пронаоѓањето ресурси, поставување стимулативни прашања и ги слави откритијата на детето.

Да научите да му верувате на процесот на учење на детето, како и на вашите сопствени родителски инстинкти, често е најмоќното нешто што можете да го направите.

„Овие три пристапи може да изгледаат необично на почетокот, но кога ќе почнете да ги применувате, ќе забележите нешто извонредно“, истакна психологот. Прашањата на вашето дете ќе станат помалку оптоварувачки и поинтересни. Наместо да се чувствувате под притисок дека мора да знаете сè, ќе го откриете светот со вашето дете. Бидејќи вистината е едноставна: тие прашања не го прекинуваат учењето на вашето дете – тие се учење.