Големите езера (Great Lakes) ја претставуваат најголемата група на слатководни езера во светот, составена од езерото Супериор, Мичиген, Хурон, Ири и Онтарио. Тие заедно содржат дури 20 отсто од вкупната светска резерва на вода за пиење, но и бројни тајни и занимливости. Покрај петте главни езера, има и многу помали езера, реки и околу 35 илјади острови. Големите езера зафаќаат повеќе од 245.000 квадратни километри, а доколку целата таа вода се прелее на територијата на САД, длабочината би била три метри.

Езерата се толку големи што се видливи од Месечината, а може дури и да се препознае и најголемото – езерото Супериор, чија површина е поголема од кое било друго слатководно езеро во светот. Има речиси 4.500 километри брег, а водата од него се влева во реката Сент Лоренс, која потоа се влева во северниот дел на Атлантскиот Океан.

Но, тоа не е крајот на рекордите; Големите езера кријат во нивните длабочини повеќе од шест илјади остатоци кои мируваат на дното. Стотици бродови служат како временски капсули за истражувачите, чувајќи ги артефактите од времето кога потонале.

Алеја на остатоци

Брегот на бродоломи (Shipwreck Coast) на езерото Супериор содржи најмногу од овие „заспани џинови“, првенствено поради километрите и километрите водена површина без безбедно пристаниште каде што морнарите би можеле да се засолнат доколку ги зафати бура. На канадската страна на езерото Хјурон се наоѓа рајот за нуркачите – Националниот морски парк „Fathom Five“, со 20 историски остатоци кои постојано привлекуваат љубопитни посетители.

На американската страна на езерото Хјурон се наоѓа Националното поморско засолниште „Thunder Bay“ со 70 бродови на дното, поради што овој дел го добил прекарот „Алеја на остатоци“. Посетителите можат да нуркаат на длабочина од еден и пол до 75 метри за поблиску да ги разгледаат, а оние кои не сакаат да се намократ можат да се одлучат за обиколки со брод со стаклено дно, пренесе punkufer.hr.

Бурата над сите бури

Водичите со задоволство раскажуваат разни приказни и анегдоти од минатото, како онаа за големата бура од 1913 година кога потонале 10 бродови и затоа била наречена „Големиот удар (Big Blow). Невремето беснеело 16 часа, а животот го загубиле 235 морнари.

Нуркачите постојано откривале нови остатоци на дното на езерото, често во изненадувачки добра состојба благодарение на ниските температури и недостатокот на кислород, што го спречува распаѓањето. Таков бил случајот со едриличарскиот брод „Вашингтон“, долг 16 метри, кој пловел по Големите езера кон крајот на 18 век. Го пронашле американски ловци во езерото Онтарио, горди што станува збор за најстариот зачуван трговски брод што некогаш бил пронајден во некое од Големите езера.