Повеќе од 35 народни кујни низ Газа подготвуваат околу 210.000 топли оброци дневно, што е единствениот спас за многумина, пишува Би-би-си.

Во долг ред, над отворени дрвени огнови, се поставуваат огромни метални садови во кои се крчка лук. Готвачите додаваат конзервирани домати, пиперки и неколку зачини, мешајќи го сосот со огромни лажици. Она што се подготвува тука не е само ручек, туку спас, пишува Би-Би-Си. Американската добротворна организација „Анера“ (Американска помош за бегалците на Блискиот Исток) ја отвори својата народна кујна во ал-Завајда во централна Газа откако започна прекинот на огнот, значително проширувајќи ги своите операции.

„Од 15 лонци сега поминавме на дури 120 лонци дневно, таргетирајќи повеќе од 30 кампови за внатрешно раселени лица“, вели водачот на тимот Сами Матар. „Опслужуваме повеќе од 4.000 семејства во споредба со само 900 семејства пред шест месеци“, додаде тој.

Месото послужиле само еднаш по примирјето

Иако Анера сега може да набави повеќе храна благодарение на својот партнер, World Central Kitchen, клучните состојки за подобрување на исхраната сè уште недостасуваат. Денешното мени вклучува шпагети со конзервиран зеленчук и доматен сос, вели тој. Додека Сами го пробува сосот, забележува дека е свесен за ограничувањата.

„Општо земено, сме ограничени на готвење само три оброци неделно: ориз, тестенини и леќа“, вели тој. „Се обидуваме да вклучиме зеленчук како пиперки, кромид и компири. Ова ни овозможува да го подобриме вкусот и хранливата вредност“, додава тој, но вели дека проблемот е подлабок.

„Треба да имаме поголема разновидност во нашата храна, за да обезбедиме свеж зеленчук и есенцијални протеини како месо, но овие состојки не можат да влезат во Газа“, вели тој. Свежото месо и живината се увезуваат само од комерцијални продавачи по цени што се недостапни за агенциите за помош. По примирјето, Анера послужи само еден оброк со месо, и тоа конзервирано.

„Јас сум целосно скршен“

Стотици илјади жители на Газа сè уште имаат очајна потреба од помош во храна. Повеќето од луѓето во шаторските населби доаѓаат од северна Газа, нивните домови се уништени, ги изгубиле најблиските и немаат пари. „Живееме од заедничката кујна“, вели Аида Салха од градот Газа, мајка на шест деца која живее во позајмен шатор со своите роднини.

„Ни носат храна, вода и леб. Добиваме леб можеби еднаш неделно или еднаш на секои четири дена“, вели таа, додавајќи дека ништо многу не се променило за нив од прекинот на огнот. „Само сме среќни што постојаното крвопролевање престана“, вели таа.

Абдул Карим Абдул Хади, татко на седум деца од Џабалија, споделува слична приказна. „Влеговме во третата година од војната и немам пари, ни злато, ни имот. Целосно сум уништен. Мојот син е мртов. Сите четири ката од нашата куќа се уништени. Изгубивме два автомобила. Секој ден живееме во катастрофална ситуација“, вели тој.

Кревка надеж во услови на неизвесност

Иако локалните пазари се обновија, цените остануваат недостапни за повеќето. Светската програма за храна (WFP) известува дека една четвртина од домаќинствата во Газа јадат само еден оброк дневно. Затоа, агенциите за помош вршат притисок врз Израел да ги отвори сите пет премини во Газа, од кои само три се моментално оперативни.

Иако логистиката се подобрува, со тоа што храната сега се транспортира со мали камиони наместо со коли со коњи, чувството на исцрпеност и неизвесност е распространето. „Разговорите што ги водиме со семејствата во камповите се срцепарателни“, вели Сами Матар. „Тие не гледаат јасен пат за враќање во своите домови. Се грижат како ќе ги нахранат и ќе ги стоплат своите деца“, додава тој.

Сепак, глетката на насмеани деца како јадат тестенини со рацете им дава зрак надеж на волонтерите. Откако Советот за безбедност на ООН одобри нов мировен план, сите очајно се надеваат дека кревкото примирје ќе се одржи. „Нашата надеж е многу едноставна. Луѓето сакаат да живеат на безбедно место и да можат да готват топол оброк за своите деца со љубов и достоинство“, заклучи Матар.