Родителите честопати велат: „Моето дете не сака да ми раскаже ништо за својот ден“. Ејми Морин, психотерапевтка и авторка на книгата „13 работи што ментално силните родители не ги прават“, вели дека клучот е да се поставуваат промислени, отворени прашања што ги охрабруваат децата да размислуваат, да споделуваат и да учат да ги изразуваат своите емоции, пишува „CNBC“.
Таквиот пристап, како што објасни Морин за „CNBC“, не само што поттикнува значајни разговори меѓу родителите и децата, туку им помага и на децата да развијат емоционална свест, емпатија и таканаречен ментален раст – способност да учат од искуства и грешки.
Класичното прашање „Како помина во училиште?“ честопати не води далеку. Наместо тоа, Морин препорачува седум едноставни прашања кои отвораат дијалог и им помагаат на децата подобро да се разберат себеси и другите.

Ова прашање го охрабрува детето да се сети на позитивните моменти. За децата кои не го сакаат училиштето, фокусирањето на добрите работи може да помогне во развојот на оптимизмот и благодарноста. Родителите можат самите да дадат пример: „Најдобриот дел од мојот ден денес беше прошетката за време на паузата. А твојот?“.
Морин нагласи дека е важно децата да се учат дека грешките се дел од учењето. Отвореното зборување за грешките го намалува срамот и им помага да ги видат како можности за раст. „Дали се случи нешто денес што би го направил/а поинаку следниот пат?“, го даде како пример.

Ова прашање го насочува вниманието кон другите и ја поттикнува емпатијата. Така децата учат да го препознаваат трудот, љубезноста и успесите на своите врсници. „Мојата пријателка ја заборави ужината, па ја споделив мојата со неа“, би можел да биде еден одговор, тврди психотерапевтката.
Ова прашање им помага на децата да ги препознаат фрустрациите без да се задржуваат на нив и ги охрабрува да размислуваат за решенија. „Да имав магично стапче, ќе го продолжев времето на часот по ликовно“, е пример за имагинативен одговор што ги открива желбите на децата.

Овие прашања развиваат чувството на заедница и важноста на љубезноста кај децата. Кога ги поставуваме редовно, децата почнуваат да бараат можности сами да им помогнат на другите.
Наместо да се фокусира само на оценките, ова прашање ја нагласува љубопитноста и радоста од учењето. Тогаш децата се отвораат и споделуваат интересни работи што навистина ги интересираат.

Морин го препорача ова прашање како начин родителите да ги охрабрат децата да истражуваат и да излезат од својата зона на удобност. Целта не е совршенство, туку храброст и желба за учење. „Дали има клуб или активност што би сакал/а да ја пробаш само еднаш?“, истакна психотерапевтката.