Психолозите истакнуваат дека ваквите особини не се развиваат преку ноќ, туку се поттикнуваат преку секојдневните навики што им даваат простор на децата да учат, да прават грешки и да растат. Во продолжение навиките што родителите на силни, отпорни и упорни деца често ги практикуваат.

1. Го охрабруваат напорот повеќе отколку резултатите

Родителите кои одгледуваат отпорни деца повеќе го фалат трудот, упорноста и начинот на размислување од оценките или успесите. Ова испраќа порака дека вреди да се обиде, дури и кога работите не одат совршено. Експертите велат дека децата кои ги слушаат зборовите „горд/а сум на твојот труд“ имаат поголема веројатност да развијат мотивација и не се откажуваат лесно.

2. Тие не ги спасуваат од секоја грешка

Наместо веднаш да помогнат и да ги решаваат проблемите за своето дете, овие родители остануваат присутни, но му дозволуваат на детето само да се справи со последиците. На овој начин, децата учат дека грешките се дел од процесот и развиваат отпорност. Толеранцијата кон неуспехот води до поголема емоционална сила во зрелоста.

3. Ги учат децата како да се справат со емоциите

Силните деца не се оние кои не покажуваат емоции, туку оние кои знаат како да ги препознаат и изразат. Родителите кои зборуваат за чувствата, ги именуваат и не ги минимизираат грижите на своите деца создаваат основа за емоционална отпорност. Ова им помага на децата да останат смирени дури и кога работите се тешки.

4. Тие имаат јасни, но флексибилни правила

Доследноста во границите им дава на децата чувство на сигурност, но родителите кои одгледуваат силни деца исто така знаат кога да попуштат, да слушаат и да преговараат. Овој пристап развива чувство на одговорност кај децата и ги учи на самостојно донесување одлуки, што придонесува за поголема внатрешна сила.

5. Тие покажуваат вера во своето дете дури и кога е тешко

Една од најважните навики е постојаното покажување доверба во способностите на детето. Кога родителот ќе каже: „Знам дека можеш да го направиш тоа“, детето го памети тоа. Голем број психолози и терапевти истакнуваат дека токму оваа постојана поддршка создава внатрешен глас што ги следи децата дури и кога ќе пораснат – глас што им кажува дека вреди да се обидат повторно.