На Големиот пацифички остров на ѓубрето во 1997 година наишол Чарлс Мур, кој ја основал Фондацијата за истражување на морето Алгалита и продолжува да го проучува до ден-денес.

На една експедиција во 2014 година, неговиот тим со беспилотни летала открил дека количината на ѓубре е приближно сто пати поголема отколку што претходно се претпоставуваше. Денес се проценува дека пластиката од која е „изграден“ тежи речиси сто илјади тони.

Глобален проблем, ничија одговорност

Големиот пацифички остров на ѓубрето е местото каде што неразградливиот отпад од запад се среќава со оној од исток. Тоа е зоната на конвергенција каде топлата вода од Јужниот Пацифик се среќава со постудената вода од Арктикот.

Пластичниот отпад во морето е многу опасен за флората и фауната. Не само што животните можат да се заплеткаат во него и да се повредат ако го изедат, туку со фотодеградацијата на пластиката се ослободуваат штетни хемикалии кои ги загрозуваат алгите и планктонот – со други зборови, целиот синџир на исхрана е затруен.

Сепак, нешто друго се случува, открија научниците во студијата објавена минатата година по долгогодишно истражување. На пластиката на ѓубриштето на Пацификот, тие открија напредни заедници на крајбрежни животни, за кои сè уште не е јасно дали дошле до средината на океанот на ова ѓубре или некако патувале толку далеку од нивните природни живеалишта.

Одговорност за огромното количество ѓубре не презема ниту една земја, па иницијативите за расчистување и решавање на овој глобален проблем најчесто ги преземаат наддржавните организации или нивните еколошки секции. Проекциите не се оптимистички, особено што неодамнешните истражувања покажаа дека количината на пластика за која се зборуваше е само врвот на ѓубрето – најголемиот дел од отпадот, според океанографите, завршува на морското дно.