Тоа што Фројд ѝ го правел на сопствената ќерка ниту еден совесен родител не би можел да го замисли: Сите гледале и молчеле, а таа никогаш не закрепнала

Фројд зборувал дека најголемата љубов во животот му била сопругата Марта, со која имал шест деца, но факт е дека тој бил далеку од примерен татко.

Во семејството на Фројд и неговата сопруга Марта, сите обврски биле јасно поделени. Големиот психоаналитичар исклучиво се занимавал со наука која го „хранела“ семејството, додека неговата сопруга се грижела за децата и домаќинството. Раѓањето на шестото дете не ги израдувало премногу, бидејќи Марта едвај имала време да се справи со другите деца, а Сигмунд само што почнал да влегува во психоанализата што на крајот го прослави. Самата помисла дека можеби ќе го роди момчето кое Фројд толку долго го посакувал, Марта се помирила со фактот дека повторно е бремена. Тој, дури однапред смислил име за својот син (Вилхелм), во чест на неговиот пријател Вилхелм Филс, кој ја предложил теоријата за бисексуалната природа на човекот.

Фројд бил разумен и строг во воспитувањето, тврдејќи дека на децата не им треба ништо посебно за правилен развој, па дури ни друштвото со нивните родители. На овој став го натерало сопственото детство, поради фактот дека ретко го гледал својот татко и дека бил крајно рамнодушен кон него.

Кога ќерката Ана имала 13 години, Фројд сфатил дека може да има интелектуален разговор со неа. Таа била пресреќна што нејзиниот татко се согласил да и држи приватни часови по психологија. За да го привлече неговото внимание, Ана работела многу напорно да успее на полето на психологијата. Фројд ја носел со себе на симпозиуми и конференции, додека за тоа време нејзините браќа и сестри се посветиле на бракови, бракови и раѓање деца. Фројд бил задоволен од кариерата на Ана, но го загрижувале нејзиното лошо држење и претераната страст за плетење. Воочил дека желбата на Ана да плете е замена за интимниот живот. Во движењето на иглите за плетење, тој видел симбол на сексуален однос. Поради ова, со нејзино одобрување, од 1918 до 1921 година, Фројд ја психоанализирал Ана.

Ова било прекршување во правилата на психоанализата, но Фројд како најголем авторитет не дозволил колегите да го поколебаат. Искористувајќи ја најголемата доверба на неговата ќерка, тој намерно ја истрауматизирал Ана за да ја набљудува нејзината реакција и често ја принудувал да биде целосно искрена со него, и покрај нејзината неподготвеност. Иако, овие сеанси ја уништувале Ана, таа одлучила да ја напушти својата професија на училиште и да биде верен следбеник на нејзиниот татко. Години подоцна, таа ќе направи голем пробив на полето на детската психологија.

Ана останала да живее со родителите и да му помага на својот татко. Двајцата ја прифатиле оваа ситуација како нормална, иако и двајцата често се чувствувале непријатно во своето друштво. Ана знаела дека останува со својот татко затоа што секогаш го посакувала неговото одобрување и внимание, а Фројд не направил ништо за да и помогне со тој проблем.

Цели 16 години му помагала на Фројд додека се борел против ракот на вилицата. Таа му била медицинска сестра, секретарка и куќна помошничка. Ана никогаш не се омажила и не родила деца, бидејќи никогаш психички не се разделила од својот татко. Поради ова, таа станала „втора мајка“ на стотици деца кои имале сериозни психички проблеми. По смртта на Сигмунд Фројд, Ана направила сè што е во нејзина моќ да го зачува неговото дело во неговата оригинална форма, без никакви измени или дополнувања.

На 86-годишна возраст доживеала мозочен удар, а неколку месеци подоцна починала. Во нејзините белешки многу години подоцна, биле најдени запишани следните зборови:

„Кога во младоста бев незадоволна од својот изглед, се тешев со овие зборови: ’Од одредена возраст секоја жена го добива лицето што го заслужува‘ – што значи, лицето кое сама го создава за себе.“

Иако речиси сиот живот свесно била во сенката на својот татко, Ана успеала да си „создаде лице“ и достоинствено да го прифати трагичниот однос кој го имала со нејзиниот рамнодушен и бескомпромисен татко.