„Пред да замине вечерта, ме бакна, му рече на татка си: „Чао, младичу“, а на дедо му утре наутро во 7 да запали оган и дека тој ќе дојде да печат прасиња и јагниња. Ми ги остави калливите патики да ги исперам, излезе по влечки. Ме замоли да додадам малини во тортата што ја спремав кога заминуваше. Апсолутно ништо не укажуваше на тоа дека ќе … Мислев дека се самоубил откако уби и рани толку луѓе, но го пронајдоа утредента“.

Со овие зборови, прекинати од солзи и липање, Билјана Блажиќ ги опишала најтешките моменти во нејзиниот живот и животот на семејствата на 8 млади луѓе кои на 4 мајј биле убиени од нејзиниот син Урош Блажиќ во Дубона и Мали Орашје. Оваа скршена жена си ја отворила душата да изјави дека жали за секоја жртва на нејзиниот син, дека се моли за оздравување на оние што ги повредил, но и дека како родител е неповратно поразена и згазена.

Уништил сè околу себе

„На тој ден, кога пукаше во деца и невини луѓе, ме уби и мене. Мојот син ме „закопа жива“. Нека ме убие оној кој сака да си ја ублажи болката и маката што му ги предизвикал мојот Урош пукајќи таа проклета ноќ. Немам сила, ниту живот да запознаам некој од тие семејства, а камоли да ги погледнам во очи. Не сакам да живеам како мајка на масовен убиец и не можам да го поднесам тој товар. Не барав полицијата да ме заштити, бидејќи не се плашам од смртта, всушност таа би ме спасила од ова страдање“, тивко зборувала Билјана, која сега била сама во куќата заедно со свекорот, под постојан полициски надзор.

Таа изјавила дека не ѝ се живеело повеќе, од моментот кога дознала дека Урош извршил масовно убиство. Со лелекање и испрекинат говор, Билјана сведочела дека немало индикации дека Урош би пукал во соседите и ќе се најде на насловните страници низ светот. „Уништи сè околу себе, претворајќи се во чудовиште. Ги уништи својот брат, внучето, снаата, дедото и сите роднини, а нас родителите не „закопа“. Нека му се суди според законот“, низ солзи зборувала. За неа деновите од 4 мај биле долги колку години бидејќи светот застанал таа вечер кога го слушнала сопругот како лелекал, откако го известиле дека Урош убил двајца млади луѓе, а потоа полицијата затропала на нивната врата. Потоа пристигнувале вести за бројот на нови жртви од крвавиот поход на нивниот син. Пред тоа, Билјана кажала дека сè било нормално и дека сите се подготвувале за славата.

Имал сè што ќе посакал

„Немам сила да се сретнам со него, што да му кажам после сè?! Ме измачува прашањето зошто го направил тоа, како се претворил во монструм кога ништо не укажуваше на невидено зло. Него и неговиот брат ги воспитавме да бидат добри луѓе и да сакаат. Тој не беше „изрод“, само темпераментно и палаво дете. Не сме заостанати, па да не му пружиме соодветна стручна помош, доколку забележавме дека психички е лошо. Не го покажуваше тоа и не беше насилен. Урош беше разгален и навикнат да му се угодува. Имаше сè што ќе посака. Живеевме за него и за другиот син, кој е 10 години постар од него. Кога се роди донесе радост, а денес … Не би го посакала ова ниту на најголемиот непријател, на оној најлошиот, бидејќи ова е незамисливо измачување. Никој кој не е во мојата кожа не може да го разбере тоа. Да живееш за него и му пружиш сè, а тој да го приреди ова и на себе и на тебе како родител“, изговорила очајната жена и замолчела. По паузата во која се борела да продолжи со исповедта, Билјана рекла дека ја боли секоја солза од семејствата на убиените и дека со целото битие сочувствува со нивната болка.

„Му се помрачи умот, имаше страшен слом и верувам дека не знаел каде оди и што прави. Пукаше во добри деца, а да не беше свесен за тоа. Цел ден беше дома со татко му, а јас и снаа ми пазаривме намирници за прославата. Кога се вративме, почнавме да подготвуваме храна, а Урош тогаш замина во својот дом, кој е на патот за Шепшин. Ме замоли да му дадам нешто за да ги нахрани кучињата“, во солзи говорела Билјана, а потоа раскажала дека таа и сопругот опремиле еден кат во викендичката само за него, му купиле машини, фрижидер и му дале 10 хектари земја кога тој се изјаснил дека сака сам да живее.