Едно село во западната индиска држава Гоа, е едно од најинтересните на светот бидејќи мештаните во него и натаму се враќаат, иако повеќе го нема.
Имено, селото е видливо само еден месец во годината, останатите 11 се наоѓа под море.
Селото Курди е сместено меѓу ридот Гата и реката Салаулиме. Некогаш тоа било многу плодно село, со околу 3.000 жители, се до 1986-та, кога целосно исчезнало.
Откако била изградена првата брана во државата, селото било потопено во целост. Секоја година во мај водата се повлекува и покажува што денес останало од него.
Тогаш на површината излегуваат остатоци од куќи, религиозни градби и многу предмети кои луѓето некогаш ги користеле.
Одгледувале кокос, индиски ореви и манго. На едно место живееле хиндуси, муслимани и христијани. Постоел главен храм, неколку помали, капела и муслиманско светилиште.
Работите драстично се промениле кога Гоа била ослободена од Португалците во 1961-а година. Првиот министер Дајананд Бандодкар го посетил селото и најавил изградба на брана, прва во државата. Ги собрал мештаните и им зборувал каква корист ќе има браната за целото подрачје.
"Кажа дека ќе го потопи нашето село, но дека нашата жетва ќе биде за поголемо добро", вели 75-годишниот Гајанан Курдикар, кој се уште се сеќава на тој состанок.
Поради проектот раселени биле околу 600 семејства. Добиле земја во соседното село и компензација.
Требало да се обезбедат 400 милиони литри вода дневно за граѓаните. "Кога дојдовме во тоа ново село, немавме ништо", се потсетува Инасио Родригез, кој бил меѓу првите кои се преселиле таму во 1982-ра година.
Останале во привремени домови додека не изградиле свои, од темел. На некои за тоа им биле потребни речиси пет години. Гурачаран Курдикар имал 10 години кога неговото семејство се преселило 1986-та година.
"Се сеќавам дека моите родители ставија се што имаа во камион. И мене, и брат ми и баба ми. Тие нас не следеа со своите мопеди", се потсеќа овој денес 42-годишен маж.
Неговата мајка Мамта Курдикар исто така се сеќава јасно на тој ден.
"Мислам дека бевме меѓу последните семејства кои останаа. Вечерта пред тоа врнеше силен дожд. Моравме да заминеме веднаш. Не можев да го понесам ни млинот за брашно", вели таа.
Меѓутоа, водата од браната никогаш не дошла до селото од кое се преселиле. "Тој систем кој ни го ветија не дојде до селата на југот на Гоа како што ветија. Од таа брана не добивме ни вода за пиење", вели Гајанан Курикар.
Во Ведем, каде сега живее, постојат два големи бунари, кои пресушуваат во април и мај. Тогаш им се потребни државни цистерни. Кога водата се повлекува, во мај, жителите на Курди го посетуваат својот изгубен крај.
"Тие својот идентитет го темелат на земјата со која биле блиско и директно поврзани. Можеби и поради тоа ја паметат и секогаш и се враќаат", рекол социологот Вениша Фернандез.
