Мозокот останува еден од најмистериозните органи и сè уште е во голема мера неистражен.
Некаде во овој комплексен орган се случуваат чудесни процеси кои ги зголемуваат мистериите за животот и смртта.
Историски наод беше направен кога тим неврохирурзи успеаја да снимaт мозочен сигнал на 87-годишен пациент кој умираше. Овој пациент имал епилепсија и за време на лекувањето доживеал срцев удар, по што починал, но апаратот за мерење на мозочната активност продолжил да ја снима неговата мозочна активност и по смртта.
Ова скенирање на мозокот овозможи снимка од 900 секунди, која открила дека во последните моменти пред и по срцевиот удар, мозокот останал активен, особено деловите одговорни за меморијата. Овие резултати потврдуваат дека луѓето можеби доживуваат феномен познат како „преглед на животот“ во моментите пред смртта.
Тимот научници ги анализирал мозочните осцилации, што вклучува различни мозочни бранови поврзани со активноста во меморијата, слично на она што го опишуваат луѓето кои преживеале блиски до смртни искуства. Специјалистите исто така откриле дека мозокот не се исклучува веднаш по срцевиот удар, туку продолжува да работи активно и произведува осцилации во мозочните бранови.
Теориите за оваа активност се поврзуваат со недостатокот на кислород во мозокот за време на животноопасни ситуации, што може да доведе до нагло зголемување на активноста на невроните и интензивно сеќавање на животни настани. Необјаснивото чувство за „преглед на животот“ може да се објасни и со активација на амигдалата, делот од мозокот кој е одговорен за емоционалната реакција и одговорот на стресни ситуации.
Д-р Ајмал Земар, кој беше дел од истражувањето, истакнува дека ова откритие може да го промени нашето разбирање за моментот на смртта и би можело да доведе до нови критериуми за дефинирање на смртта и време за дарување органи. Доколку понатамошните истражувања потврдат дека оваа активност е реална и последна појава во мозокот пред смртта, тоа ќе побуди важни етички прашања околу процесот на прогласување смрт и дарување органи.
Се очекува нови истражувања да понудат поголема јасност и да одговорат на клучните прашања: кога точно се смета дека некој починал? Кога би требало да се користат ЕЕГ уреди за потврдување смрт, наместо стандардниот ЕКГ? И кога е вистинското време за донирање органи?
