Во 1978 година, пилот на хеликоптер кој летал со група геолози над шумите на Сибир забележал нешто необично: полјана на неколку илјади метри под нив, на врвот од една планина.

На прв поглед, полјаната прикажувала длабоки жлебови, што укажувало дека таму можеби живеат луѓе. Проблемот бил што планинскиот регион се наоѓал повеќе од 240 километри од најблиското познато населено место, а советските власти немале никакви информации дека некој живее во тоа подрачје.

Геолозите одлучиле да го истражат теренот и откриле дрвена колиба покрај поток. Единствената соба била тесна, влажна, валкана и ладна. Подот бил прекриен со лушпи од компир и лушпи од пињоли. Малкумина можеле да поверуваат дека некој навистина живее таму.

Но, семејството Ликов живеело таму повеќе од четири децении. Преку разговорите со геолозите, нивната приказна почнала да излегува на виделина.

Бегство во тајгата

Патријархот на семејството бил Карп Ликов, член на фундаменталистичката група на Староверци во Русија. По преземањето на власта од болшевиците во 1917 година, Староверците биле прогонувани.

Братот на Карп бил убиен во 1936 година, а кратко потоа Карп одлучил да ја напушти цивилизацијата. Заедно со сопругата Акулина и двете деца – деветгодишниот Савин и двегодишната Наталија – се упатиле длабоко во сибирските шуми.

Во изолација, во следните години добиле уште две деца: Дмитриј во 1940 и Агафија во 1944 година. Ниедно од децата не видело човек кој не бил член на нивното семејство сè до 1978 година.

Борба за опстанок

Животот во дивината бил исклучително тежок. Семејството шиело облека од коноп, а чевли правеле од брезова кора. Кога лонците им ‘рѓосувале, повторно користеле брезова кора за да направат импровизирани садови за готвење.

Во 1961 година, кога снежна бура го уништила родот, семејството морало да јаде кожни чевли, слама и кора од дрвја. Сопругата Акулина починала од глад за да може децата да имаат повеќе храна.

Сепак, семејството истрајало и научило да одгледува ‘рж, внимателно обновувајќи ги своите насади.

„Јадевме шумски плодови, корења, трева, печурки и кора од дрвја“, се присетила Агафија кон крајот на педесеттите години од 20-от век, во периодот познат како Гладни години. „Постојано бевме гладни. Секоја година решававме дали ќе го изедеме сето она што го имаме или ќе сочуваме семе за следната сеидба“.

Средба со светот

Со доаѓањето на советските геолози во 1978 година, животот на семејството до некаде се променил. Децата ја одбивале храната што им ја нуделе: џем и леб биле забранети, затоа што никогаш претходно не ги виделе. Таткото признал дека јадел леб пред бегството, но децата никогаш. Единственото што го прифаќале била солта.

Подоцна прифатиле и други предмети: ножеви, вилушки, дршки, житарки, хартија, па дури и батериска лампа.

Геолозите им раскажале и за настаните од надворешниот свет – Втората светска војна, технолошките иновации и човечките достигнувања, вклучувајќи го и слетувањето на Месечината. Дознале и за телевизијата, иако ја сметале за грев.

Трагедија и последниот преживеан

Иако продолжиле да живеат во изолација, трагедија го погодила семејството во 1981 година: Савин, Наталија и Дмитриј починале во рок од неколку дена. Нивната смрт била припишана на природни причини – заболување на бубрезите и исцрпеност, а не на инфекција.

Карп и неговата преживеана ќерка Агафија одбиле да ја напуштат тајгата. Карп починал во 1988 година, а Агафија продолжила да живее сама во шумата.

„Кога умре, немав никого на кого можев да се обратам или да се потпрам“, изјавила Агафија за „Vice“ во 2013 година. „Сама сечев дрва“.

Според пишувањата на светските медиуми, Агафија и денес живее во нова колиба во сибирската тајга, зачувувајќи го едноставниот начин на живот што го направи семејството Ликов легенда.